Winter time is coming, even in Gambia

Morgen gaat de laatste (volledige) week stage in. Want volgende week ga ik alleen op maandag en dinsdag stage lopen. De rest van de week lekker vrij genomen om nog even van de heerlijke omgeving te genieten en natuurlijk ook van het strand. Ook ga ik dan de laatste kleding uitdelen aan de mensen hier. Volgende week dinsdag is ons afscheidsfeest op school. Heel erg leuk dat de directeur dit aan het organiseren is voor ons. Wij zijn zelf ook bezig met het organiseren van een afscheidsfeest voor onze vrienden. We zitten al op honderd mensen waarvan we de kinderen nog geen eens hebben mee gerekend. Hier komt iedereen altijd met het gehele gezin. Het maakt niet uit dat het tot laat in de avond duurt want de kinderen zijn altijd tot laat op hier. Wel bijzonder om te zien dat je zoveel hechten contacten maakt in een relatief korte tijd. We hebben een lijst gemaakt voor het eten, drinken en muziek. We gaan grote bakken benechin, rijst met kip en saté maken. Voor het drinken laten we onze buurvrouwen wonjo maken en de boxen staan al klaar.

Het is een rustig weekje geweest.
Op woensdag een hele leuke dag gehad. Inge en Gert, de oprichters van het fonds ‘kinderen van Lamin’, waren op bezoek. We zijn met zijn alle gaan eten bij Lamin Lodge. Er waren ook drie muzikanten mee. Een jongen op de djembé, een gitarist en een zanger. Dus lunchen aan het water onder het genot van een biertje en live music. What else can you wish for?. In het kader ‘niet alles normaal vinden en overal van genieten’ vroeg ik aan Sanne of ze met mij mee naar huis wilde gaan lopen. In plaats van met de auto terug te gaan. Want de omgeving is heel erg mooi. Lopend hebben we het er nog over gehad. Rond gekeken over de rijstvelden en langs hele arme compounds geweest. Dan zie je wel dat Satébah, de buurt waar ik woon. Het best wel goed heeft. Toen we eenmaal thuis aankwamen besloten ik om kleding uitgaan delen in het gebied waar we net gelopen hadden. Met twee tassen vol gingen we we weer op pad. En ja Sanne ging weer mee, want zonder elkaar is er niks aan. Buiten kwamen we onze overbuurman tegen die ons ging helpen met het vinden van de juiste compounds die het echt hard nodig hebben. Nou ja, hij ging zelf niet helpen. Hij zorgde ervoor dat iemand ons ging helpen. Dus Ebrima heeft ons rondgeleid in de buurt waar hij woont. Toen we bij een compound aan kwamen zagen we een baby’tje. Ik heb wat oude kleding van mijn neefje mee gekregen dus die kon ik mooi aan haar geven. Het meisje stak haar armen naar mij oud, ze wilde dat ik haar optilde. Wat nog al bijzonder hier is want de meeste jongen kindjes zijn bang voor blanken. Met een lachende Awa in mijn armen, kwam haar vader op mij afgestapt met de vraag: wil ja haar mee nemen?. Deze vraag kun je je niet inbeelden in Nederland. Wie wilt zijn kind nou weggeven? Maar hier is het alleen maar omdat ze weten dat ze dan een betere toekomst hebben. Stiekem had ik haar heel erg graag mee genomen maar ja, een beetje reëel blijven hé.





Bij de volgende compound zag ik Ousman ineens lopen. Onze buur vriend. Hij liep met zijn moeder Isha en twee broertjes. Ze waren onderweg naar het landje van hun moeder. Zij verbouwd zoete aardappel. Ik had nog een keer belooft om te gaan helpen op het landje. Dus San en ik gingen mee. Weer helemaal terug lopen naar Lamin Lodge, 20 min.. Maar ik ben heel blij dat ik mee geweest ben. Isha haar moeder heeft een rijstveld. Ze is veelte oud om er op te werken maar zit er iedere dag. En haar kleinzoons helpen haar af en toe mee.
Ik had één taak: de planten water geven. Ousman stond bij de put om er water uit te halen. Maar wat was het zwaar, in de brandende zon. Maar wel heel erg gaaf om gedaan te hebben. En mama Isha was helemaal blij.

Ik was zo blij, het muggenseizoen is over. Met andere woorden: het regenseizoen dus zijn er ook veel minder muggen. Helaas ben ik er achterkomen dat hier anders tegenoverstaat. Het schorpioenen seizoen. We hebben al een meisje in het ziekhuis gehad die het uitschreeuwde van de pijn. Dus dat word niet meer lekker met mijn blote voeten over straat lopen, door het zand. Maar mijn slippertjes aan houden, in hoe verre mij dat beschermt..
Doordat het regenseizoen over is, is het nu watermeloenen tijd. Er is zelfs een overvloed aan watermeloenen. Wat ik totaal niet erg vind. Dus onder weg naar huis laat ik een Gambiaan een watermeloen kopen voor 50 dalasi (1€). Want zelf moet je het niet doen hier, je blijft een blank persoon dus dat associëren zijn met geld.

Verder begint het hier nu ook echt kouder te worden. De dagen van 40/50 graden zijn voorbij en we moet het nu doen met 25/35 graden. Waar ook nog een windje bij komt kijken. En je mag me nu heel hard uitlachen maar wat ben ik blij dat ik mijn lange trainingsbroek heb meegenomen. Daar zit ik nu iedere avond in met een lange mouwen shirt of trui. Want het koelt soms af tot 20 graden, brrrr. Oké, ik mag me niet aanstellen. Het is bizar hoe snel je lichaam went aan een bepaald klimaat. Ik ga het hier vast en zeker heel erg moeilijk mee krijgen als ik terug kom.

Zaterdag is de prestident langs gekomen in Lamin. Hij is op een tour door heel Gambia van 90 dagen. Een soort van promotie, ook al is dat niet nodig want ze kunnen hier toch niet op iemand anders stemmen dan op hem. Het was een bizar gezicht. Heel het leger was uitgetrokken, honderden verschillende auto's met kanonnen erop en sluitschutters overal. Met de geweren die langs kwamen zou je heel Gambia plat kunnen schieten. Hij doet heel veel dingen verkeerd maar afgelopen week heeft hij iets goed gedaan. Hij heeft de besnijdenis van de vrouw verboden. Ik heb er met een aantal vriendinnen overgepraat die dit mee gemaakt hebben, heel erg heftig. Het gebeurd echt op een gruwelijke manier.

Nou ik ga me nu vooral druk bezig houden met genieten van de laatste twee weken in dit mooie land.

Liefs,
Pien