Alles went behalve een vent

Wat heb ik een heerlijk hotel weekje achter de rug, zeg! Echt genoten van het eten en het niks hoeven doen maar vooral van een normale douche en een lekker bed.

Heel grappig om te zien en te merken hoe snel ik nu in contact kom met de Gambiaanse werknemers. Want na één week in het hotel geweest te zijn, kende bijna iedereen mij en andersom. Hoe makkelijk het wel niet gaat om contact te maken als je er een paar woorden in het Madinka’s tegen aan gooit. Ik moest er wel heel erg aan moest wennen dat andere mensen zo hard voor je werken. Zeker nu ik hun leefomgeving van dicht bij beleef en begrijp. Je koffers tillen, je handdoek neerleggen en met honderd borden te gelijk naar de keuken rennen. Ik had het er soms zelfs moeilijk mee, wat heel raar klinkt maar ik weet nu precies hoe ze hier wonen en leven. Het is hier voor de mensen niet altijd makkelijk om werk te hebben want dit draagt veel verantwoordelijk met zich mee. Je moet bijna de gehele buurt voorzien van geld. Je zou denken dat als je werkt, het je zorgen weg neemt over het feit of je je kinderen wel eten kunt geven. Maar zo werkt het hier niet. Ze doen alles voor elkaar.
Zo had ik zondag avond een gesprek met Nuha over all stars. Hij vertelde mij dat hij van de week zijn all stars had weg gegeven aan een vriend. Dus ik vroeg natuurlijk waarom hij dat gedaan het. Het antwoord wat ik kreeg: omdat hij er om vroeg. En dit maakt de mensheid hier mooi, ze gunnen elkaar alles en zijn tevreden met wat ze hebben. Ook had Nuha mijn slippers naar de schoenmaker gebracht omdat ze kapot waren. Toen hij ze terug gaf vroeg ik hoeveel het gekost had maar dat wilde hij niet vertellen. Ik stond erop om hem het geld terug te geven maar dat wilde hij niet aannemen. En dan hebben ze het zelf helemaal niet breed.
Dit is één van de omgangsvormen hier die ik thuis ongetwijfeld ga missen, elkaar iets gunnen en niet steeds meer en meer willen hebben.

Van het eerste moment dat ik hier ben heb ik gezegd dat de tijd voorbij vliegt. En met nog maar vier weekjes voor de boeg, is dat al helemaal zo. We hebben het er soms wel over met onze vrienden hier. Ze willen niet dat we gaan en kunnen er nu al verdrietig om worden. En wij ook. Het is onbeschrijfbaar wat voor een goede vrienden je kunt worden in zo’n korte tijd. Maar het zorgt er nu ook voor dat ik nog extra van alles wil gaan geniet. Zoals een potje voetballen met een aantal jongens uit de buurt. En natuurlijk gebeurd dat met een kapotte bal. Maar dat maakt de kinderen niet uit, ze zijn gelukkig. Dus ik ben dat ook. Van een potje voetbal tot het bezoeken van de compounds om ons heen, het is allemaal al een gewoonte geworden. Maar dat probeer ik nu te vermijden, dat het als gewoonte gaat aan voelen. Ik betrap me er met heel veel dingen op. Vrouwen die hun kinderen met een doek op hun rug dragen en bakken op hun hoofden, huizen van golfplaten, kapotte kleding en de magere kindjes. Ik ben er aangewent om het iedere dag te zien. Maar ik ga proberen om er alert op te blijven.



Vandaag weer een dag gehad waarvan ik zoveel energie krijg, door alle bijzondere dingen die er gebeuren.
Heel erg hard gewerkt op stage met Nienke. Wij zijn bezig met het maken van een begeleidingsplan voor een probleemleerling in nursery 3 (te vergelijken met groep 2). Vandaag hebben we de eerste observaties uitgevoerd, het uitgetypt en bedacht hoe wij hem het beste kunnen gaan ondersteunen. Ook zijn we in gesprek gegaan met de directeur en zijn leerkracht. In dit soort gevallen vind ik het wel heel erg jammer dat de school hier geen contact heeft met de ouders. Want daardoor kan er thuis geen verdere ontwikkelingen plaats vinden. Maar het gaat om een leerling van zes jaar oud die nog nauwelijks een spraak ontwikkeling heeft. Het is een jongen die je vaak ziet lachen en dat maakt het voor mij de moeite waard om hem te helpen. Hij wilt heel erg graag maar word thuis niet gestimuleerd. Ik hoop dat wij goed kunnen gaan begeleiden. Vandaag heeft hij mijn naam voor het eerst uitgesproken. Terwijl hij normaal op iedere vraag zijn eigen naam antwoord, zei hij nu: Nyima. Wat trouwens leider betekend in het Madinka’s, ben ik achter gekomen ;).
Nadat de morningshift was afgelopen en wij thuis geluncht hadden, ben ik weer naar buiten gegaan. Isha zit altijd buiten om peanuts te verkopen. Haar zoontje Elkalo is mijn vriendje en die zat er ook. In verloop van tijd kwamen er nog meer mensen en vrienden bij zitten. Een meisje gaf een leesboekje aan mij. Ze had het boekje van school meegenomen. Ik ging het voorlezen. Na een tijdje had ik een hele hoop kinderen om mij heen. Zo gaaf, weer een kleine gebeurtenis maar wat zo dierbaar is. Vervolgens ben ik met Massa naar een gebied gegaan waar ze palm wine maken. Hier heeft hij het al over sinds ik hier ben, dus vooruit. Ik ga met hem opstap. Spontaan gingen Nienke en nog wat andere vrienden van ons mee. Tijdens de wandeling stopte ik met lopen. De jongens keken om zich heen en vroegen wat er was. Ik vertelde hun dat er niks aan de hand was maar dat de omgeving waarin ik stond, ik nog nooit heb gestaan. Wij liepen namelijk midden door de rijstvelden en tussen de hoge palmbomen.

Hier wil ik nog even een koppeling maken met de titel. In de eerste weken had ik nooit gedacht dat ik aan deze leefwereld zou kunnen wennen, maar dat is gebeurd. Ik kijk van weinig dingen meer raar op. Een kip in de auto en een vrouw met twee kinderen aan de borst midden op straat, ik vind het niet meer gek. Behalve de mannen hier, de grote nergens. Nee, daar kan ik niet aanwennen haha ;) Dus alles went behalve een ‘neger’ vent.

En eigenlijk kan ik deze blog weer erg lang gaan maken maar het komt erop neer dat ik nog volop ga genieten van de laatste vier weken. En dat ik blijf waarderen dat ik hier ben en dat ik dit mag meemaken.

Liefs,
Pien