You will never walk alone in The Gambia
14 Oktober 2015 | Gambia, Lamin
Wauw, wat vliegt de tijd. Ik woon nu al een maand in Lamin en ik geniet nog steeds van iedere dag. Oké, misschien niet ieder dag. Want afgelopen dinsdag was de gevoelstemperatuur opgelopen tot 47 graden. Ik zag eruit alsof ik een heerlijke duik had genomen in de verkoelende zee, maar dat was natuurlijk niet het geval. Helaas is het strand net te ver weg om na een stage dag nog heen te gaan. Maar gelukkig hebben we de weekenden nog.
‘You will never walk alone’ is zeker een uitspraak dat bij Gambia past. Van op straat altijd vergezeld worden tot de vriendelijke dieren in je kamer. We hebben Harry de vleermuis al een aantal keren gehad maar vooral Sally de salamander laat zich graag zien in mijn kamer. Bij elk kastje dat je open trekt, lopen er eerst een aantal insecten uit. Maar maken daarna de weg vrij voor jou zodat je er iets uit kunt pakken. Vooral lekker in de keuken. Verder heb je ook altijd gezelschap van de enorme krekels buiten die graag voor een muziekje zorgen. En dan hebben we het nog niet gehad over de lekkere spinnetjes die er rondlopen. Eigenlijk zou ik wel één blog kunnen schrijven over het aantal insecten hier. Het zijn er echt extreem veel.
Afgelopen zaterdag naar de reptile farm geweest in Kartong. Een lekker slangetje in mijn nek gehad en nog wat andere ‘lieve; diertjes. Na de ontzettende interessante informatie over hoe dodelijk elk dier wel niet was, zijn we naar pareadise beach gegaan. Even heerlijk bij geslapen van een avondje stappen met onze Gambiaanse vrienden. Maar niet voor lang want zaterdag nacht heb ik mijn eerste ervaring met de local disco gehad van Lamin. Hier zijn nog meer drugs te vinden dan dat je in heel Amsterdam kunt vinden. Wat ook weer super corrupt is aangezien dat hier verboden is maar word afgekocht bij de politie. Alles is hier af te betalen en dit heb ik al een aantal keer met eigen ogen meegemaakt. Van te veel mensen in de auto tot een auto ongeluk. Maar iedere keer als de Gambianen met wie we zijn, moeten betalen, moeten wij als blanke ons even verstoppen aangezien wij niet mogen weten dat het land corrupt is.
Dit bijzondere land veranderd je in heel veel verschillende manieren. Voornamelijk op het gebied van je mindset. Maar het gekste is mij afgelopen zondag overkomen. Als anti-voetballer heb ik een voetbalwedstrijd gespeeld tegen het vrouwen team van Lamin. En ik vond het geweldig. Niet dat ik er goed in was, maar dat doet er even niet toe. Op een zandveld gespeeld met ongeveer 40 graden en dan ook nog eens winnen.
Tijdens mijn eerste weken stage ben ik tegen een struikelpunten opgelopen. En dan voornamelijk bij mezelf. Ik vond het erg moeilijk om gemotiveerd te blijven en dingen op te pakken. Dit kwam omdat je met alles wat je wilt gaan doen, bij het begin moet beginnen. Je begint gewoon bij nul omdat niks echt goed is geregeld. Dit hield mij op het begin toch wat tegen om echt iets aan te pakken. Ook al was ik druk bezig met de leerlingen registratie, waar je ook op bijna alle kanten word tegen gewerkt door docenten aangezien ze niks van de gevraagde informatie inleveren. Wat we in één week af hadden kunnen hebben, hebben we nu in drie weken af. En dit is iets waar ik aan moet wennen en mezelf bij neer moet leggen, het is de cultuur hier om alles langzaam te doen. Verder ook weer hele grappige dingen meegemaakt zoals peuters die op het schoolplein plassen en er dan zand overheen gooien, net als een kat. Omdat ze een wc niet kennen.
Vandaag een presentatie gegeven aan de docenten van grade 4,5,6 en de directeur over onze plannen over seksuele voorlichting op school. Hier reageerde ze erg positief op dus dit gaan wij de komende weken met de volle 100% aanpakken.
Nog een grappig puntje om te vertellen is dat je ontzettend gierig in dit land word. Bij de ingang van de club werd ik een beetje chagrijnig omdat we 100 dalasi moesten betalen. Waar Sanne op zei: kom op Pien, dat is 2€. Daarna hebben we er natuurlijk heel hard om gelachen. En van zulke momentjes hebben we wel vaker met elkaar. Een teken dat we al helemaal ingeburgerd zijn denk ik.
Oh, bijna vergeten! We hebben donderdag een school in Brufut bezocht. We waren uitgenodigd door de oprichten Ton van Iperen. We hadden hem dat weekend ervoor ontmoet bij Pocoloco. Dit was één van de gaafste belevenissen van mijn avondtuur in Gambia tot nu toe. Toen we daar aan kwamen stonden alle leerlingen op het schoolplein, te zingen en te dansen. Bijna een koninklijk onthaal! Zo ontzettend gaaf. En heel erg leuk om verschillende scholen met elkaar te kunnen vergelijken.
Liefs,
Pien
-
14 Oktober 2015 - 23:36
Else:
Lieve Pien,
Wat super leuk om allemaal te lezen. Wat maak je toch veel dingen mee in een totaal andere cultuur! Je straalt op alle foto's mooi om te zien. Spreek je snel via Skype, xxx Else -
15 Oktober 2015 - 00:36
Alexander Knibbeler:
Mooi verhaal pien zal inderdaad iedere keer opnieuw wennen zijn die traagheid.
Maar in zijn geheel wel een heel bijzondere ervaring
Gr alexander -
15 Oktober 2015 - 20:13
Peggy:
Jee Pien, wat gaaf om te lezen zeg (via FB van je pa). Wat een stoere ben je. Benieuwd naar
je verdere avonturen. Liefs, Peggy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley